உரறு -uraṟu

    ஒரு பொருளுடன் ஒரு பொருள் மோதும்போது, ஒலி உண்டாகிறது. ‘ஒலி’ என்னும் சொல்லே ‘ஒல்’ என்னும் பொருந்துதல் பொருள் வேரிலிருந்து உருவானது. அவ் வகையில், தமிழில், ‘உறுமு, உரும், உரப்பு, உரறு’ ஆகிய சொற்கள் கூட்டப்பொருள் தரும் ‘உல்’ வேரிலிருந்து பிறந்து ஒலிப்பொருளைப் பெற்றன. கூட்டப்பொருள் ஒலிப்பொருள் தோன்றும் தமிழ் மரபிற்கு ‘நரலுதல், ஒலித்தல், ஓதுதல், ஓதம், கவ்வை, ஓதை, ஓசை’ ஆகிய சொற்களை எடுத்துக்காட்டுகளாக உரைக்கலாம்.

தமிழின் இவ் ‘உரறு’ சொல், மேலை இந்தோ-ஐரோப்பியத்தில் röhren "to roar;" (German), rarian "roar, wail, lament, bellow, cry," (Old English), roren (Middle English), roar (English) என்றெல்லாம் திரிந்து ஒலித்தல் பொருளில் வழங்குகின்றது. கீழை இந்தோ-ஐரோப்பியச் சமற்கிருதத்தில் rai, rāyati என்ற வடிவில் இவ் ‘உரறு’ சொல் திரிந்துள்ளது.

வேர்ச்சொல்: உல் (பொருள்: கூட்டம்)

உல்-உற்-உறு-உறுதல் = பொருந்துதல் (‘மெய்யுறு புணர்ச்சி’, நம்பி.அகத்.36:3); உறு-உறவு = சுற்றம் (‘ஒட்டி உறுவார் உறவு’, மூது.17:4); உறு-உறு+ஆத்+அது-உறாதது = பொருந்தாதது (‘எருதுகால் உறாது’, புறம்.327:1); உறு+உழி-உற்றுழி = பொருந்தும் இடம் (‘உற்றுழி உதவியும்’, புறம்.183:1); உறு-உறார் = பொருந்தாதவர் (‘உறாஅர்க்கு உறுநோய் உரைப்பாய்’, குறள்.1200); உறு-உறுநர் = சேர்ந்தவர் (‘உறுநர்த் தாங்கிய மதனுடை நோன்தாள்’, முருகு.4).

கூட்டக்கருத்தில் ஒலிக்கருத்து

உல்-உற்-உறு-உறுமு-உறுமுதல் = ஒலித்தல் (‘இல்லத்து உறுமி’, ஆசாரக்.80:1-2; ‘முகில் என உறுமி’, தேம்பா.சோசுவான்.164:4); உல்-உற்-உறு-உறுமு-உறுமி-உறுமி மேளம் = பேரொலி எழுப்பும் தோற்கருவி (சங்.அக.); உல்-உற்-உர்-உரு-உரும்  = பேரொலியுடன் தோன்றும் இடி (‘உரும் உரறும்’, இடி முழங்கும், நற்.68:8; ‘உரும் இறைகொண்ட உயர்சிமை’, அகம். 192:14; ‘புணரி உரும் என முழங்கும்’, பதி.51:2); உல்-உற்-உர்-உரு-உரும்-உருமுதல் = பேரொலி எழுப்புதல் (‘உருமி நக்கு’, கந்தபு. அசுரேந். 35;  ‘புலி உருமுதல்’, ‘இடி உருமுதல்’ – உலக வழக்கு); உல்-உற்-உர்-உர-உரப்பு-உரப்புதல் = ஒலி எழுப்புதல் (‘தருமதத்தன் தக்கவாறு உரப்ப’, சீவக.256:1); உல்-உற்-உர்-உர-உரறு-உரறுதல் = பேரொலி எழுப்புதல் (‘வாரணம் உரறும் நீர்திகழ் சிலம்பு’, அகம். 172:1; ‘உரும் உரறும்’, நற்.68:8; ‘நல்லரா நடுங்க உரறி’, நற்.125:3; ‘வாய்மடித்து உரறி’, புறம். 298:5; ‘கார் எதிர் உருமின் உரறி’, புறம். 361:1).

ஒ.நோ.:

வேர்ச்சொல்: நல் (பொருள்: கூட்டம்)

நல் (நெருக்கம்)-நய்-நயி-நசி-நசுக்கு-நசுக்குதல் = நெருக்கி அழுத்துதல்; நல் (நெருக்கம்)-நலி-நலிதல்-நலித்தல் = வருத்துதல்.

வேர்ச்சொல்: நல் (பொருள்: ஒலி)

நல்-நற்-நர்-நரல்-நரலுதல் = ஒலித்தல் (‘ஆடுகழை நரலும்’, அகம்:72:11; ‘வளை நரல’, மதுரைக். 185)

வேர்ச்சொல்: ஒல் (பொருள்: கூட்டம்)

ஒல்-ஒல்+து-ஒன்று-ஒன்றுதல் = பொருந்துதல் (‘ஒன்றியிருந்து நினைமின்கள்’, தேவா.அப்.781:1); ஒல்-ஒல்+து-ஒற்று-ஒற்றுமை = பொருந்தியிருக்கும் தன்மை.

வேர்ச்சொல்: ஒல் (பொருள்: ஒலி)

ஒல்-ஒலி-ஒலித்தல் = ஒலி எழுப்புதல் (‘புள் இமிழ்ந்து ஒலிக்கும்’, மதுரைக்.11); ஒல்-ஒல்+து-ஒது-ஓது-ஓதுதல் = உரக்கப் படித்தல் (‘ஓதி உணர்ந்தும் பிறர்க்கு உரைத்தும் தானடங்காப் பேதையிற் பேதையார் இல்’, குறள்.834); ஒல்-ஒல்+து-ஒது-ஓது-ஓதம் = ஒலி (‘ஓதநீர் வேலி’, பழ.நா.393:1); ஒலிக்கும் கடல் அலை (‘கடல் ஓதம்’, சிலம்பு.புகார்க்.கானல்.160); ஒலிக்கும் அலைகளைக் கொண்ட கடல் (‘உலவுதிரை ஓதம்’, (அலைகள் உலவுகின்ற கடல்) நற்.31:11). ஒ.நோ.: ‘கவ்வை நீர் வேலி’, ஒலிக்கின்ற கடலை எல்லையாகக் கொண்ட உலகம், புறப்.வெண்.83. ‘கவ்வை’ என்னும் இச் சொல், ‘கல்’ என்னும் கூட்ட வேரிலிருந்து கல்-கல்+வு-கவ்வு-கவ்வை என ஒலித்தல் பொருளில் பிறந்தது; ஒல்-ஒல்+து-ஒது-ஓது-ஓதை = ஒலி (‘உழவர் ஓதை மதகோதை உடைநீர் ஓதை தண்பதங்கொள் மழவர் ஓதை’, சிலம்பு.கானல்.29-30); ஓதை-ஓசை (த-ச மாற்றம். ஒ.நோ. அத்தன் – அச்சன்; மதி – மசி. தமிழ் வரலாறு, ப.74).

திரவிட மொழிகளில் தமிழின் ‘உருமு’

718 Ta. uṟumu (uṟumi-), uṟumpu (uṟumpi-) to growl, grunt, (thunder) rumbles, murmur angrily; uṟumi, uṟumai kind of drum played chiefly by Toṭṭiya beggars; urumu (urumi-) to thunder, roar, grumble, growl; urum thunder; uṟukku (uṟukki-) to meance, threaten, address with harshness, severity, or anger; n. threatening. Ma. uṟumpuka to roar, grumble; uṟumpal roar of tiger. Ka. oṟal(u), oṟaḷu, orlu to cry out from pain, scream; n. outcry, scream, snarl; ṟoppu to roar, grunt (like a hog). Te. uṟumu to thunder, roar; n. roar, thunder; oṟalu to lament, wail, cry; roppu, (K.) ṟoppu to roar, yell, drive; rollu to prattle, (B) bewail; (K.) ṟōlu, (B.) rōlu to weep or cry aloud. Pa. urum puyil thunderbolt (puyil ploughshare). Ga. (S.2) urum thunder. Go. (Hislop Ma.) uram id.; (S.) urum- to lighten (Voc. 265). Konḍa uṟmi- (-t-) to thunder, roar; oṟli- (-t-) to groan (as in illness, fever). Kui rūmba (rūmbi-), rūma (rūmi-) to roar; n. roar; ? ṛunja (ṛunji-) to thunder, reverberate; n. sound of thunder. Kuwi (F.) oṛhali to groan; (S.) ōrhinai to squeal. Br. hūrra thunder (Bray compares Bal. hūra id.; Su. 1973). / Cf. Apabhraṃśa (Mahāpūrāṇa) orāl- to roar. DED(S) 616.

மேலை இந்தோ-ஐரோப்பியத்தில் தமிழின் ‘உரறு’

          உரறு-roar (Eng.)

கீழை இந்தோ-ஐரோப்பியத்தில் தமிழின் ‘உரறு’

          உரறு-*rai (to bark) - rāyati (Skt.)

English words derived from Tamil uraṟu connoting 'roar' (2)

roar; roaring.

The base form of the above-mentioned words in the West Indo-European language is given below:

O.E. rarian

Lexical and semantic expansions of the Tamil parent root ul of uraṟu in Tamil:

ul ‘aggregation’; ul-uṟ-uṟu-uṟutal ‘pertinent’; ul-uṟ-uṟu-uṟumu-uṟumutal ‘growling, loud sound’; ul-uṟ-ur-uru-urum-urumutal ‘making loud sound’; ul-uṟ-ur-uru-urum ‘a lond thunder’; ul-uṟ-ur-ura-urappu-urapputal ‘making sound’; ul-uṟ-ur-ura-uraṟu-(uraṟutal) ‘making loud sound.’

Root forms of Tamil uraṟu found in the etymological dictionaries of the West:

Skeat: ra, la “to resound, roar”; Pokorny: kel-6, k(e)lē-, k(e)lā- or kl-̥̄ ?- “to call, cry” (1497); American Heritage: kelƏ-2 “to shout” (8404).

Derivatives based on phonetic variations of Tamil uraṟu

Words from Tamil uraṟu evolved out of the phonetic form rohr

The base form in the West Indo-European language found in the Online Etymology Dictionary and other dictionaries is given below:

O.E. rarian

Etymological development of Tamil uraṟu:

ul ‘aggregation’ → uṟ → ur → uraṟu ‘making loud sound’ → rarian → rohr

Tamil uraṟu in the East Indo-European Languages

Total no. of East Indo-European words originated from the Tamil root uraṟu: 5