உடம்பினை இயக்குவது உயிர். ‘உய்த்தல்’(செலுத்துதல்) என்னும் வேர்வழி இவ் ‘உயிர்’ என்னும் சொல் தமிழில் தோன்றியது. ‘ஆவி’ என்னும் உயிர் குறிக்கும் பிறிதொரு தமிழ்ச்சொல்லும், இயங்குதல் பொருளில் இல் – இய் – இயை – இயா – யா – யாவி – ஆவி எனப் பிறந்திருப்பதை ‘உயிர்’ சொல்லுடன் ஒப்புநோக்கலாம். இதே இயங்குதல் பொருளில் இல் – இய் – இயை – இயா – யா – யாது – ஆது – ஆதன் என்னும் உயிர் குறிக்கும் மற்றொரு தமிழ்ச்சொல் தமிழில் உருவானது. ‘ஆதன்’ ஆகிய இத் தமிழ், சமற்கிருதத்தில் ātma எனவும் மேலை இந்தோ-ஐரோப்பிய ஆங்கிலத்தில் atman (soul), (atum “breath” – Old High German; ademen "to breathe" - Dutch) எனவும் சென்று வழங்குகிறது.
வேர்ச்சொல்: இல் (பொருள்: கூட்டம்)
இல் – இய் – இயை – இயைதல் = பொருந்துதல்; இல் – இய் – இயை – இயா – யா – யாத்தல் = கட்டுதல்; இல் – இள் – இண் – இணை – இணைதல் = சேர்தல்; இல் – இற் – இறை = தங்குதல்.
கூட்டக்கருத்தில் செலவுக்கருத்து
கூட்டக்கருத்தில் செலவுக்கருத்துத் தோன்றும்.
இல் – இற் – இறத்தல் = செல்லுதல் (‘காடு இறந்தனரே காதலர்’, ஐங். 311:3; ‘அருஞ்சுரம் இறந்தனள்’, நற்.179:9); இல் – இய் – இயங்கு – இயக்கு = செலுத்துதல்.
இல் – இய் – இயை – இயா – யா – யாவி – ஆவி = இயங்கும் உயிர் (‘ஆவியும் உடலும்’, திருவாச.33:7); ஆவி = உயிரெழுத்து (‘அ முதல் ஈராறும் ஆவி’, அகரம் முதலாக ஔகாரம் ஈறாக உள்ள பண்ணிரண்டும் உயிர் எழுத்துகள், நன்.63); ஆவி = கொதிக்கும் நீர், பால் போன்றவற்றிலிருந்து வெளியேறி இயங்கும் நீராவி.
இல் – இய் – இயை – இயா – யா – யாது – ஆது – ஆதன் = இயங்கும் உயிர், உயிர் அனையன். ஒ.நோ.: உய்த்தல் = செலுத்துதல் (‘தன்மனை உய்க்குமோ’, அகம்.195:19; ‘கொடுங்கோல் கோவலர் பின்நின்று உய்த்தர’, முல்லைப்.15); உய் – உயிர் (‘ஓதிய உடம்புதோறும் உயிரென உலாயது அன்றே’, நிலையான உடல்களில் உயிர் சென்று இயங்குவது போன்று சரயு ஆறு இயங்கியது, கம்ப. பால.ஆற்று.20:4; ‘உய்ப்பது உயிர்’, உலகியல் நூறு).
ஆதன் பெருங்களி யாளன் அவனுக்குத்
தோழன்மார் ஐவரும் வீண்கிளைஞர்-தோழர்
வெறுப்பனவும் உண்டெழுந்து போனக்கால் ஆதன்
இறுக்குமாம் உண்ட கடன் (அறநெறிச்.144)
ஆதன் – மக்கட்பெயர்
சேரலாதன், ஆதனுங்கன், ஆதனழிசி, ஆதன் ஓரி
ஆதன் + தந்தை – ஆந்தை (தொல்.எழுத்து.347)
ஒ.நோ.:
வேர்ச்சொல்: உல் (பொருள்: கூட்டம்)
உல் – உறு - உறுதல் = பொருந்துதல் (‘மெய்யுறு புணர்ச்சி’); உல் – உறு – உறவு = சுற்றம்; உல் - உறு - உறு + உழி - உற்றுழி = பொருந்தும் இடம் (‘உற்றுழி உதவியும்’, புறம்.183:1); உல் - உறு - உறார் = பொருந்தாத பகைவர்.
வேர்ச்சொல்: உல் (பொருள்: செலவு)
உல் – உறு – உர் – ஊர் – ஊர்தல் = செல்லுதல்; உல் – உறு – உர் – ஊர் – ஊர்தி = இயங்கத் துணைசெய்வன (‘ஊர்தி வால்வெள் ஏறே’, புறம்.1:3; ‘வலவன் ஏவா வான ஊர்தி’, புறம்.27:8; ‘பிணிமுக ஊர்தி’, புறம்.56:8).
வேர்ச்சொல்: கல் (பொருள்: கூட்டம்)
கல் – கல்+து-கற்று-கற்றை = திரள்
வேர்ச்சொல்: கல் (பொருள்: செலவு)
கல்-கல்+து-கது-கதும் = விரைவு (‘கதுமென வந்து முயங்கினன்’, குறுந்.294:3-4); கல்-கல்+து-கது-கதழ் = விரைவு (‘கதழ்வும் துனைவும் விரைவின் பொருள’, தொல்.சொல்.315; ‘கதழ்பரிய கலிமா’, புறம்.55:8; ‘கல்பொருது இறங்கும் கதழ்வீழ் அருவி’, குறுந்.134:5; ‘கதழ்விடை’, மலை.331); கல்-கள்-கள்+து-கடு =விரைவு (‘காமர் கடும்புனல்’, கலி.39:1; ‘கடுவரல் கான்யாறு’, நற்.7:3, ‘கடுவரல் அருவி’, ஐங்.251:4).
வேர்ச்சொல்: துல் (பொருள்: கூட்டம்)
துல் – துன் – துன்னு – துன்னியார் = உறவினர்; துல் – துன் – துன்னு – துன்னார் = பொருந்தாத பகைவர்.
வேர்ச்சொல்: துல் (பொருள்: செலவு)
துல் – துன் – துனை = விரைவு (‘கதழ்வும் துனைவும் விரைவின் பொருள’, தொல்.சொல்.315; ‘துனைபரி’, முல்லைப்.102).